Αγαπητοί νονοί,
Η ευθύνη μας ως πνευματικοί γονείς των βαφτιστηριών μας είναι να τα οδηγούμε όσο μπορούμε πιο κοντά στο φως και την αλήθεια. Είμαστε συνοδοί και συνοδοιπόροι τους σε όλη τους ζωή. Η ευθύνη μας δε σταματά μόνο στη βάφτιση ή στο να είμαστε συνεπής στα δώρα μας, αλλά στο να είμαστε δίπλα τους, να φροντίζουμε στην πνευματική τους ανατροφή, στη εκπλήρωση των ονείρων τους και να τους δίνουμε όλη μας την αγάπη μας σαν να είναι πραγματικά παιδιά μας.
Κάθε Πάσχα παίρνουμε την λαμπάδα της αρεσκείας του, το παιχνίδι που λαχταρά, ένα σοκολατένιο αβγό και φυσικά παπούτσια!
Τι γίνεται, όμως, τη σήμερον ημέρα και εν όψει οικονομικής κρίσης; Εντάξει κι εγώ σαν νονά πήρα στο λατρεμένο μου βαφτιστήρι λαμπάδα, παπούτσια, πασχαλινό αβγό και ένα παιχνίδι αλλά εκείνο είναι μόλις 11 μηνών και είναι ασφαλισμένος από κούνια, όσους περιορισμούς και να κάνεις είναι κρίμα, είναι μωρό παιδί…
Το θέμα μου δεν είναι αυτό! Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι άλλος! Γιατί να κάνουμε τόσα δώρα σε τόσο μικρά παιδιά που όλα μετά από λίγο καιρό πάνε χαμένα.
Ναι!, αγαπάω το βαφτιστήρι μου και όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά γιατί να μην κάνουμε ένα διαχρονικό δώρο ανεκτίμητής αξίας;
Ένα δώρο αγάπης και φροντίδας.
Ένα αποταμιευτικό πρόγραμμα ή ένα πρόγραμμα υγείας για το μέλλον του για να στηρίξουμε τα όνειρα του!!!
Τολμήστε να ξεχωρίσετε φέτος, θα σας το αναγνωρίσουν όλοι!!!
Καλή Ανάσταση και του χρόνου!